Ενημέρωση για το Βραβείο “Κάρολος Κουν” για τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλή στην Οικία Κατακουζηνού

Ανακοινώθηκαν νέες ημερομηνίες για την συγκεκριμένη εκδήλωση.

Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού»
 
 
 «Με την οικονομική υποστήριξη
του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού».

 

Αγαπητοί φίλοι της,

Με μεγάλη χαρά σας ενημερώνουμε

πως η θεατρική παράσταση που παρουσιάζεται
στην Οικία Κατακουζηνού

“Ο Επιτάφιος του Περικλή”

κέρδισε το Βραβείο Καρόλου Κουν 2019

Ανακοινώθηκαν νέες ημερομηνίες για την συγκεκριμένη εκδήλωση.

——————————

Απόσπασμα από συνέντευξη της Iωάννας Σπανού
και του Δήμου Αβδελιώτη: 
 
Ιωάννα Σπανού

– Για ποιο λόγο επέλεξες να μας παρουσιάσεις φέτος αυτό το κείμενο;

Υπάρχουν συσχετισμοί με τη σημερινή πραγματικότητα ή πρόκειται
για τυχαία επιλογή, ένα ωραίο, για παράδειγμα,
κείμενο με πολλαπλά νοήματα;

Η επιλογή ανήκει αποκλειστικά στην κ. Σοφία Πελοποννησίου, μουσειολόγο, που επιμελείται τις εκδηλώσεις στην Οικία Κατακουζηνού. Ο Επιτάφιος ήταν το αγαπημένο κείμενο του πατέρα της, Ναυάρχου Εμμανουήλ Πελοποννήσιου Ο.Β. Ε.

Η Σοφία Πελοποννησίου, όταν έκανα στον ίδιο χώρο τον ύμνο στην Ελευθερία με τον διακριτό τίτλο “Σε γνωρίζω;”, μια μέρα, μετά το τέλος της παράστασης, σηκώθηκε και είπε για πρώτη φορά και σε μένα και στον κόσμο “Ιωάννα, θα κάνουμε τον Επιτάφιο Λόγο του Περικλή.

Αυτή η πρόταση εμένα με φόβησε πάρα πολύ.
Μέχρι τότε πίστευα ότι ο Επιτάφιος Λόγος είναι ένα κείμενο σχολικό, μάλλον στεγνό και δύσκολο να ερμηνευτεί. Αντιστάθηκα για δύο χρόνια στην πρόταση αυτή. Κι αν με ρωτάς τι ήταν αυτό που με φόβιζε, θα σου πω “η γραφικότητα απέναντι στην προσπάθεια να αποδώσει κανείς κείμενα τέτοιας ακτινοβολίας”.

Την εποχή εκείνη αναζητούσα δρόμους μέσα από την ελληνική λαλιά, λίγο πριν είχα καταπιαστεί με τον Φώτη Κόντογλου, και σιγά σιγά άρχισα να το δουλεύω στο μυαλό μου. Άρχισα να ψάχνω μεταφράσεις του Επιταφίου Λόγου.

Και στις μεταφράσεις όμως πάλι δεν ένιωθα κάποια πράγματα.
Κατάφερα όμως να βρω και να ανασύρω τη μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου, σε μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωή του, όταν χάνει τις εκλογές, φεύγει για το Παρίσι και η Ελλάδα μπαίνει πλέον στη δίνη της μικρασιατικής καταστροφής.

Είδα, μελετώντας το αρχείο του και σε συνεργασία με το Μουσείο στην Κρήτη, ότι ζήτησε τον φάκελο των προσωπικών του αγορεύσεων για να μεταφράσει τον Επιτάφιο Λόγο. Είδα από την προσωπική του αλληλογραφία ότι οι φίλοι του από το εξωτερικό είχαν καταλάβει πως αυτή ήταν μια πολιτική κίνηση και κατάλαβα την βαρύτητα του να μεταφράζει ένας πολιτικός έναν άλλον πολιτικό. Είναι η πρώτη νεοελληνική, βέβαια στην καθαρεύουσα, μετάφραση που υπάρχει.
Προσπέρασα το ότι η γλώσσα έχει μια δυσκολία και εμπιστεύτηκα το ότι ο Βενιζέλος ήταν τόσο αγαπητός στο λαό όταν μιλούσε. Είδα ότι η σχέση που έχει με τη σημερινή εποχή είναι ότι βρισκόμαστε ξανά σε μία κατάσταση όπου κινδυνεύει να χαθεί το παν κι όπου υπάρχουν τα τύμπανα του πολέμου γύρω μας και άρα αξίζει να σκεφτούμε γιατί χρειάζεται να μείνουμε όρθιοι και γιατί ίσως να χρειαστεί να πολεμήσουμε. Γι’ αυτό κι έγινε.

Δήμος Αβδελιώτης

– Πόσο δύσκολο/εύκολο είναι ένα κείμενο σαν τον Επιτάφιο του Περικλή να μεταφερθεί μπροστά στο κοινό. Χρειάζεται το κοινό να είναι εκπαιδευμένο ή είναι δουλειά του ηθοποιού και του σκηνοθέτη να το καθοδηγήσουν;

Καταρχάς θεωρώ πολύ εύκολο να ασχολείται κανείς με τέτοια κείμενα, τα οποία είναι πολυ μεγάλα, με την έννοια ότι περιέχουν πληροφορίες πολύ σημαντικές για το σήμερα, για μας δηλαδή. Τα κλασικά κείμενα ποτέ δεν θα σε προδώσουν, ενώ αυτό που θεωρείται εύκολο είναι συνήθως το δύσκολο, γιατί μιλάμε για κείμενα που δεν έχουν κάποια πραγματική αξία και πρέπει να τους προσδώσεις εσύ την αξία.
Ενώ αν συμπλεύσεις με το μεγάλο κείμενο, χωρίς καμία προσπάθεια να αναδειχθείς εσύ ή ο ηθοποιός, αν δηλαδή βάλεις την τέχνη σου στην υπηρεσία του μεγάλου κειμένου, τότε θα έχεις αποτελέσματα. Ο κόσμος θα μπορέσει να απολαύσει, εφόσον πρώτα απολαμβάνεις εσύ το δημιούργημά σου. Θα μπορέσει να ακολουθήσει τη μουσικότητα που αποπνέει ο λόγος.

– Η ιδανική δημοκρατία του Περική έχει το προνόμιο να αφήνει στον πολίτη τη δυνατότητα των “συνειδητών” επιλογών. Πώς όμως ο άνθρωπος θα φτάσει μόνος του στο σημείο να επιλέξει, αν όχι τόσο την ομορφιά από την ασχήμια, τη διακριτικότητα από τον εγωισμό, την ελευθερία από τον καταναγκασμό; Σήμερα έχει τη δυνατότητα αυτής της συνειδητής επιλογής ή καταφεύγει σε ευκολίες;

Είναι πραγματικά εύκολο, αρκεί να ακούει κανείς την εσωτερική του φωνή. Όταν δεν ακούει την εσωτερική του φωνή, μπερδεύεται. Γιατί σήμερα είναι πάρα πολλές οι πληροφορίες που δίδονται, είναι παραπλανητικές, αδέξιες. Αυτή η πληθώρα πληροφοριών πολλούς ανθρώπους τους μπερδεύει και έτσι χάνουν τα αξιολογικά τους κριτήρια. Χρειάζεται όμως να είναι κανείς ήρεμος και απλός για να μπορεί να προσλαμβάνει αυτές τις πληροφορίες, χωρίς να φοβάται ότι θα μείνει εκτός των σύγχρονων τάσεων και εκτός μόδας. Όπου όμως υπάρχει δημιουργία, δεν υπάρχει χώρος για το φόβο ούτε για αποπροσανατολισμό από την πορεία του.

___________

Λίγα λόγια για την παράσταση: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΟΥ

που αποφάσισαν τα ακόλουθα:

“Θέτουμε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
την θεατρική παράσταση “Επιτάφιος του Περικλή”
που θα παρουσιαστεί στην Οικία Κατακουζηνού.”

Οι παραστάσεις
     αφιερώνονται στη μνήμη του Άγγελου Δεληβορριά,
μικρό αντίδωρο της πολύτιμης προσφοράς του.

Επιτάφιος Λόγος του Περικλή

“Διότι τους φίλους μας επιδιώκομεν ν’ αποκτήσωμεν όχι ευεργετούμενοι από αυτούς, αλλ’ ευεργετούντες αυτούς. Καθόσον ο ευεργετήσας είναι φίλος ασφαλέστερος από τον ευεργετούμενον, διότι επιδιώκει δια της συνεχίσεως της προς αυτόν ευμενείας να διατηρήση την ευγνωμοσύνην του. Ενώ ο ευεργετηθείς είναι μάλλον αδιάφορος φίλος, καθόσον γνωρίζει ότι θ’ ανταποδώση την προς αυτόν χάριν όχι ως εύνοιαν,
αλλ’ ως εξόφλησιν χρέους. Και μόνοι αφόβως ωφελούμεν άλλους
όχι από υπολογισμόν δια το ιδικόν μας υλικόν συμφέρον,
αλλ’ από εμπιστοσύνην προς το ελευθέριον πνεύμα,
από το οποίον εμπνεόμεθα.”

Μετάφραση: Ελευθέριος Βενιζέλος

Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης

Ερμηνεία: Ιωάννα Σπανού

Ιδέα – Σύλληψη: Σοφία E. Πελοποννησίου

Με αφορμή την ταφή των πρώτων νεκρών
του Πελοποννησιακού πολέμου,
ο Περικλής εκφωνεί στον Κεραμεικό τον Επιτάφιο Λόγο
και παραδίδει στις επόμενες γενιές την προσωπική του
παρακαταθήκη για το πολίτευμα της Δημοκρατίας.
Ένα μνημείο λόγου αντάξιο του Παρθενώνα και των έργων του Χρυσού Αιώνα που σύμφωνα με τον Πλούταρχο,
«το καθένα είχε από τότε που έγινε την ομορφιά του αρχαίου, αλλά κρατάει ως τώρα τη δροσερότητα ενός πρόσφατου και νέου έργου.
Τόσο πολύ πάνωσ᾽ αυτά τα έργα ανθίζει μια νεότητα
που διατηρεί παντοτινά ανέγγιχτη από το χρόνο τη μορφή τους, σα να είχαν μέσα τους μια πνοή αμάραντη
και μιαν αγέραστη ψυχή!»

Η παράσταση χρησιμοποιεί την απόδοση του Θουκυδίδη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, δημιουργώντας μια σειρά από συνειρμούς και συνδέσεις
με την σύγχρονη ελληνική ιστορία.

 

Τέλος εποχής

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού εκφράζει τη θλίψη του για την απώλεια της επί χρόνια Προέδρου του Νίκης Γουλανδρή.

Αντιπροσωπεία του Δ.Σ. θα παραστεί στο τελευταίο της ταξίδικαι θα κατατεθεί ποσό στη μνήμη της σε φιλανθρωπική οργάνωση. Οι σκέψεις μας, στους ανθρώπους του Μουσείου Γουλανδρή.

“Όσο θα βλέπουν μάτια και άνθρωποι αναπνέουν…”

Σονέτο 15

Όταν κοιτώ πως κάθε τι που μεγαλώνει
Για μια στιγμή στο τέλειο μένει
Και πώς το σύμπαν τούτο εικόνες μόνο κλείνει
Που μυστικά τα αστέρια τις επηρεάζουν,
Όταν κοιτώ πώς οι άνθρωποι είναι σαν λουλούδια
που ο ίδιος ουρανός τα ζει και τα σκοτώνει
κομπάζουν για την ομορφιά τους και πεθαίνουν
κ η μικρούλα τους θέση χάνεται από τη μνήμη,
Η σκέψη τότε της αστάθειας αυτής
αντίκρυ μου σε στήνει πάμπλουτο από νιάτα,
την ώρα που η φθορά κι ο σπάταλος Καιρός πασχίζουν
της νιότης σου τη μέρα να την κάμουν νύχτα.
Κι εγώ, σε πόλεμο με τον Καιρό για σένα,
απ΄ την αρχή σμιλεύω εκείνα που σου παίρνει.
(Μετάφραση Αλεξίου)

 

“Τον Ιανουάριο του 2018 παρουσίασα στην Οικία Κατακουζηνού την αφηγηματική παράσταση “Ο άντρας, η γυναίκα, η σκιά και άλλες ιστορίες για μεγάλους”, βασισμένη σε παραμύθια για τον έρωτα και την απώλεια, όπου απήγγειλα το σονέτο 15 του Σαίξπηρ στη μετάφραση του Στυλιανού Αλεξίου.
Λίγους μήνες μετά η επιμελήτρια της οικίας, η μουσειολόγος Σοφία Πελοποννησίου, μου πρότεινε να δημιουργήσω μια αφήγηση-ερμηνεία πάνω στα σονέτα που θα διαλέγαμε μαζί.
Για καιρό αλληλογραφούσαμε και κουβεντιάζαμε για το καθένα από αυτά με μεγάλη συγκίνηση.
Ήρθε η στιγμή να σας παρουσιάσουμε αυτό το κοινό όνειρο και σας καλούμε να το χαρείτε μαζί μας.”

Βασιλική Σαραντοπούλου
Κριτικές για την παράσταση

Απόσπασμα από τους kallitexnes.gr
Η κριτική μας:
Το σονέτο, ένα ποιητικό είδος το οποίο άνθισε στην Ιταλία τον 13ο αιώνα αρχικά μέσω του Πετράρχη, βρήκε μεγάλη απήχηση στο ευρωπαϊκό κοινό. Στο πρόσωπο του Σαίξπηρ βρίσκει έναν σαφώς πιο προσωπικό και σκοτεινό τρόπο έκφρασης
θα έλεγε κανείς, που προϊδεάζει με το βάθος του για τη γέννηση θεατρικών χαρακτήρων, όπως αυτός του Άμλετ.
Πάνω απ΄όλα όμως, ο Σαίξπηρ είναι μαγεία… Μια μαγεία που ξεκινά από τους ίδιους τους τίτλους των 22 αυτών σονέτων και στη συνέχεια διαχέεται
σαν ποιητικό ευωδιαστό άρωμα στους στίχους τους. Μόνο από τους στίχους,
μπορεί κάποιος να χτίσει ένα ξεχωριστό ποίημα και ιδού το πώς γίνεται αυτό:
«Όταν στις ώρες σιωπηλής και ήσυχης θλίψης/όπως στο θέατρο ένας μέτριος ηθοποιός/τα νιάτα πώς διαβαίνουν θα σου πει ο καθρέφτης/σε εμένα τον πικρό καιρό του χρόνου, βλέπεις/φτωχιά ψυχή μου, ψίχα αμαρτωλού πηλού/αχ,
σαν χειμώνας κρύος ήταν η απουσία/μόνο τα βλέφαρα όταν κλείνω,
βλέπω εγώ/να μη με κλάψεις έρωτά μου σαν πεθάνω».
«Για μένα αγάπη μου, ποτέ δε θα γεράσεις/αφού είμαι σκλάβος σου/να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή/πόσες φορές, ω μουσική μου, μουσική όταν παίξεις/δικό σου θέλημα είναι να κρατά η μορφή σου/κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές».
Φανταστείτε λοιπόν όλη αυτή τη μαγεία ειπωμένη από το στόμα της Βασιλικής Σαραντοπούλου, διανθισμένη με σκούρα μωβ και λιλά άνθη αμάραντου που μας μοίρασε και νιώσαμε ότι όπως και το φυτό αυτό, θα μπορούσαμε να κρατήσουμε
για πάντα μέσα μας φυλαγμένες τις εντυπώσεις
και τα δυνατά συναισθήματα που μοιράστηκε μαζί μας.
Μια πανέμορφη, ευθυτενής, αυστηρή μορφή με μαύρα ρούχα, μια έντονη παρουσία με χαρακτηριστική φωνή, που μας ταξίδεψε στο παρελθόν και μας έφερε σε επαφή με όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που ελλοχεύουν στις κρυφές γωνιές του ψυχισμού μας και περιμένουν να φανερωθούν τις ώρες της μοναξιάς.
Η ποίηση δεν ξεκινά από τον νου, παρά μόνο από την καρδιά και οι λέξεις της καρδιάς είναι οι πιο βαθιές και ταυτόχρονα οι πιο αληθινές.
Η ηθοποιός μας είναι μια απύθμενη, απέραντη παρουσία, ένα πολύπλευρο ταλέντο που έχει τη δυνατότητα να αγγίξει μια τεράστια γκάμα ερμηνειών.

Αγγίζοντας παλιά αντικείμενα, παίζοντας νότες στο πιάνο, με νοσταλγία, θυμό, πίκρα και δάκρυα, η ηθοποιός μας πέρασε ολόκληρη ζωή μπροστά από τα μάτια μας και μας έκανε μέρος της. Ήρθαμε αντιμέτωποι με γνώριμες, δικές μας καταστάσεις. Είδαμε τον έρωτα, τον πόνο του αποχωρισμού, τη μοναξιά, το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου μπροστά από έναν καθρέφτη, αντιληφθήκαμε το εύθραυστο της ζωής και την παντοδυναμία του θανάτου με έναν εκπληκτικά ξεκάθαρο, γεμάτο ποιητική ένταση τρόπο. Μια απύθμενη, απέραντη παρουσία, ένα πολύπλευρο ταλέντο που έχει τη δυνατότητα να αγγίξει μια τεράστια γκάμα ερμηνειών, μια ερμηνεία που άγγιξε βαθιά και συγκίνησε στον μέγιστο βαθμό.
Την ευχαριστούμε βαθύτατα, της δίνουμε τα πιο θερμά συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον, που είναι όλο δικό της!
Οι ίδιες ευχαριστίες αρμόζουν και στην κυρία Σοφία Πελοποννησίου για την εξαίρετη αυτή ιδέα και σύλληψη, μια και έδωσε έτσι τη δυνατότητα να αναδειχθεί τόσο το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της ερμηνεύτριας μας, όσο και το έργο του κορυφαίου δραματουργού μέσα από ένα κτίριο που μιλά με την ιστορία της ίδιας της Ελλάδας. Μακάρι στο μέλλον να μας προσφέρει ανάλογες ποιοτικές και παρόμοιες αξέχαστες στιγμές.
Εάν θέλετε να ζήσετε μια παράσταση σε ένα σπίτι-μουσείο, με μια κορυφαία ερμηνεύτρια να ανοίγει την ψυχή της με τα σονέτα του Σαίξπηρ, η Οικία Κατακουζηνού σας περιμένει στις 17 και 24 Φεβρουαρίου για να σας προσφέρει την αίσθηση του κάτι εντελώς διαφορετικού και νοσταλγικού στην καρδιά της Αθήνας. Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν, το ίδιο θα αναπνέει και θα ζει και η ποίηση…
ελάτε λοιπόν να την γνωρίσετε και από κοντά!

https://www.kallitexnes.gr/theatre/idame-tin-parastasi-oso-tha-vlepoun-matia-ki-anthropi-anapneoun-ti-vasiliki-sarantopoulou-stin-ikia-katakouzinou/?fbclid=IwAR1DqUaDHDIR8Ms4T40hV2puP-7I_ep6plEmd-DUUC3TAbbZ5atWb_pSDpc

Απόσπασμα από την συνέντευξη της Βασιλικής Σαραντοπούλου

Ποιες δυσκολίες συναντήσατε μέχρι να φτάσετε την παράστασή τους στην Οικία Κατακουζηνού; Και ποια εργαλεία και τεχνικές μεταχειριστήκατε για τη σκηνική μεταφορά τους;

Μία ήταν η βασική δυσκολία και αφορά στην καλλιτεχνική μου ανασφάλεια να καταπιαστώ με ένα τόσο σπουδαίο έργο Τέχνης, όπως τα σονέτα του Σαίξπηρ. Σε αυτό ήταν καθοριστική η πίστη και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Σοφία Πελοποννησίου, μετά την παρουσίαση της περσινής δουλειάς μου “ ο άντρας, η γυναίκα, η σκιά και άλλες ιστορίες για μεγάλους” στην Οικία Κατακουζηνού. Μη γνωρίζοντας με μέχρι τότε προσωπικά, σχεδόν ενστικτωδώς και με απίστευτη γενναιοδωρία μου πρότεινε να δημιουργήσω αυτή τη σκηνική σύνθεση, κάτι που εγώ μέχρι τότε δεν τολμούσα να διανοηθώ και με στήριξε σε όλη την πορεία της δημιουργικής διαδικασίας, δίνοντάς μου ωστόσο και απόλυτη ελευθερία.
Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο και την ευχαριστώ θερμά για αυτό.
Ως προς τα εργαλεία και τις τεχνικές, κύριο μέλημα μου ήταν να ακουστεί ο λόγος, να μην υπερκεραστεί δηλαδή εξαιτίας μιας σκηνικής ίσως φλυαρίας ή της δικής μου συγκινησιακής άποψης για αυτόν. Έπρεπε να βρεθεί μια ισορροπία τόσο ως προς τη γλαφυρή μεταφορά του όσο και ως προς τη δική μου προσωπική ερμηνεία και όλο αυτό να γίνει κοινός τόπος, να απευθυνθεί στους θεατές. Το δεύτερο ήταν να χρησιμοποιηθεί το σαλόνι της Οικίας Κατακουζηνού, ως χώρος δημιουργίας σε παρόντα χρόνο. Οι θεατές επισκέπτονται αυτό το σπίτι που σε κάθε γωνιά του μυρίζει Τέχνη και καλούνται να παρακολουθήσουν μία μοναχική διαδικασία συνομιλίας με κάτι που από την αρχή μέχρι το τέλος λείπει, είναι απόν ως φυσική παρουσία, αλλά υπάρχει ολοζώντανο μέσα στη μνήμη, διαδικασία που ακολουθούν όλοι οι καλλιτέχνες και περισσότερο ίσως οι ποιητές. Τέλος, ήθελα να υπάρχει ένα κυκλικό σχήμα στην παράσταση, τόσο σκηνικά, όσο και από τη θεματολογία των σονέτων. Η παράσταση να ξεκινά και να τελειώνει με μια ομολογία αγάπης.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Στα επόμενα σχέδια είναι η ενασχόληση με ένα κείμενο, αγαπημένο από την εφηβεία μου αλλά μάλλον είναι λίγο νωρίς να μιλήσω για αυτό. Προς το παρόν είμαι απολύτως επικεντρωμένη στα σονέτα, καθώς είναι πραγματικά μεγάλη πρόκληση για μένα και την αφουγκράζομαι παράσταση την παράσταση. Σχεδιάζουμε με τη Σοφία Πελοποννησίου να συνεχιστούν οι παραστάσεις
και τον επόμενο χρόνο στην Οικία Κατακουζηνού.

https://left.gr/news/einai-epeigon-na-agapisoyme?fbclid=IwAR3RO6GkJwtrQVpqf0BvFPGaiQF4UWHLe65pdI_IKtoNdwJCzkHelZB_6Ms

 

***

Θα ακουστούν τα ακόλουθα σονέτα:

Νο 23 : όπως στο θέατρο ένας μέτριος ηθοποιός, Αλεξίου
Νο 25: όσοι έχουν εύνοια αστέρινη, ας καυχιούνται, Ρώτας
Νο 128: Πόσες φορές, ω μουσική μου, μουσική όταν παίζεις, Αλεξίου
Νο 104: Για μένα αγάπη μου ποτέ δεν θα γεράσεις, Αλεξίου
Νο 18: Να σε συγκρίνω με μια μέρα θερινή, Αλεξίου
Νο 97: Αχ, Σαν χειμώνας κρύος ήταν η απουσία, Αλεξίου
Νο 34: Γιατί μου υποσχέθηκες μια μέρα τόσο ωραία; Ζαφειροπούλου
Νο 61: Δικό σου θέλημα είναι να κρατά η μορφή σου, Αλεξίου
Νο 57: Αφού είμαι σκλάβος σου, Ρώτας
Νο 43: Μόνο τα βλέφαρα όταν κλείνω βλέπω εγώ, Αλεξίου
Νο 44: Αν η θαμπή μου τούτη σάρκα ήταν σκέψη, Αλεξίου
Νο 146: Φτωχιά ψυχή μου, ψίχα αμαρτωλού πηλού, Ρώτας
Νο 66: Κουράστηκα.το θάνατο να μ αναπαύσει κράζω, Ζαφειροπούλου
Νο 71: Να μη με κλάψεις έρωτά μου σαν πεθάνω, Αλεξίου
Νο 73: Σε εμένα τον πικρό καιρό του χρόνου βλέπεις, Αλεξίου
Νο 30: Όταν στις ώρες σιωπηλής και ήσυχης θλίψης, Αλεξίου
Νο 65: Αφού χαλκός και πέτρα και στεριά και κύμα, Αλεξίου
Νο 16 Όμως γιατί δεν πολεμάς με κάποιον τρόπο, Αλεξίου
Νο 116: Κανένα εμπόδιο να ενωθούν πιστές καρδιές, Ρώτας
Νο 15: Όταν κοιτώ πως κάθε τι που μεγαλώνει, Αλεξίου
Νο 77: Τα νιάτα πως διαβαίνουν θα σου πει ο καθρέφτης, Αλεξίου

Ημερομηνίες και ώρες Παραστάσεων:
Σάββατο 
2 & 9 Μαρτίου
στις 17:00

 

Πληροφορίες κρατήσεις στο τηλέφωνο: 6932643879
και στο info@katakouzenos.gr

Ευχαριστούμε θερμά τις ακόλουθες εκδόσεις για τη σύμφωνη γνώμη τους:
 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΤΙΓΜΗ,  για τις μεταφράσεις του Στυλιανού Αλεξίου
ΕΚΔΟΣΕΙΣ GUTENBERG, για τις μεταφράσεις της Λένιας Ζαφειροπούλου
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, για τις μεταφράσεις του Βασίλη Ρώτα 

 

“ Όσο θα βλέπουν μάτια και άνθρωποι αναπνέουν…”

Θεατρική σύνθεση – work in progress βασισμένη σε μια επιλογή από τα σονέτα του Σαίξπηρ.

Η ηθοποιός Βασιλική Σαραντοπούλου, διαβάζει, αφηγείται και ερμηνεύει 22 σονέτα του Σαίξπηρ σε μια πρωτότυπη θεατρική σύνθεση, φτιαγμένη αποκλειστικά για την Οικία Κατακουζηνού.

Το σονέτο είναι ένα είδος ερωτικής ποίησης με σταθερή στιχουργική μορφή που εμφανίστηκε στην Ιταλία τον 13ο αιώνα.
Τα άτιτλα, 154 στο σύνολο, σονέτα του Σαίξπηρ θεωρούνται αριστουργήματα της παγκόσμιας ποίησης, αναδεικνύοντας την ποιητική μεγαλοφυΐα του σπουδαίου δημιουργού.
Αν και φαίνεται να προορίζονταν για ένα στενό κύκλο ακροατών, εκδόθηκαν το 1609, ως τα τελευταία μη δραματικά έργα του, όταν πια ο ίδιος ήταν καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός.
Τα περισσότερα απευθύνονται σε έναν νεαρό άντρα, ενώ στα υπόλοιπα εμφανίζεται σαν αντικείμενο πόθου η μαύρη κυρία, η μελαχρινή με την παράξενα ελκυστική προσωπικότητα, αντίθετα με τα πρότυπα ομορφιάς και ήθους της ελισαβετιανής εποχής.
Η πραγματική ταυτότητα των προσώπων αυτών παραμένει μυστηριώδης.

Τα σονέτα του Σαίξπηρ περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, τη βιωμένη εμπειρία του ποιητή.
Υπέροχες ποιητικές εικόνες, με διπλά νοήματα και λεπτές αποχρώσεις, μεταφέρουν την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης απέναντι στο εφήμερο της νιότης, την ομορφιά και την απελπισία του έρωτα και βέβαια το Χρόνο που όλα τα αλλοιώνει και ίσως μόνο μέσα από την Τέχνη μπορεί να νικηθεί.
“Όσο θα βλέπουν μάτια κι άνθρωποι αναπνέουν” οι στίχοι αυτοί θα ζουν κι εσύ θα ζεις μαζί τους

Η παράσταση επιχειρεί να αποδώσει τον ποιητικό λόγο των σονέτων με ευαισθησία και αμεσότητα.
Με μουσική από την Ελισαβετιανή εποχή μέχρι και σήμερα και κάποια σκηνικά αντικείμενα – σύμβολα, ένα ρολόι, έναν καθρέφτη και ένα άδειο ρούχο προσπαθεί να δημιουργήσει μία μοναχική, προσωπική περιοχή μέσα στην οποία εργάζεται ο καλλιτέχνης και βέβαια έναν τόπο συνάντησης με το κοινό.

Βασιλική Σαραντοπούλου

Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου, Λένια Ζαφειροπούλου, Βασίλης Ρώτας

Ιδέα – Σύλληψη – Έρευνα υλικού: Σοφία Πελοποννησίου
Επιλογή – Σύνθεση – Ερμηνεία: Βασιλική Σαραντοπούλου

«Το αιώνιο, Βλαντίμιρ, σας αρέσει;»

Μια περφόρμανς για τον Μαγιακόφσκι στην Οικία Κατακουζηνού

Από Σάββατο 2 Μαρτίου έως Κυριακή 31 Μαρτίου 2019
κάθε Σάββατο στις 9:00 μμ και Κυριακή στις 8:30 μμ

 

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι – Λίλια Μπρικ

– Ο σύντροφος Λένιν πιέζει για τα αγάλματα.
Πρέπει να ξηλωθούν όλα τα τσαρικά μνημεία.
Θα ξηλωθούν και θα στήσουμε καινούργια.
– Ελπίζω να μην εννοεί καινούργια είδωλα.
Τον Στένκα Ράζιν πάνω στ’ άλογο ή
τον Μπακούνιν με το χέρι τεντωμένο.
Ή εμένα δίπλα στη λάμπα του γραφείου.
Ή τον εαυτό του στο βήμα.

Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι

 

Μια περφόρμανς για δύο ρόλους και πολλές φωνές. Δύο ηθοποιοί διασχίζουν τον χρόνο, βιώνουν εκ των έσω ή σχολιάζουν από απόσταση, στιγμές της ζωής και του έργου του Μαγιακόφσκι. Η ποίησή του που εμπνέει και εμπνέεται από την επανάσταση, αντικρίζεται στον έρωτα, πριν συντριβεί από την πραγματικότητα. Επιδραστική προσωπικότητα, δραστικό το ποιητικό του παράδειγμα, εξακολουθεί να μας αφορά σήμερα.
Βασισμένο σε πηγές, βιβλία, ντοκουμέντα, επιστολές και ποιήματα,
«Το αιώνιο, Βλαντίμιρ, σας αρέσει;» διατρέχει το σύντομο αλλά ηχηρό πέρασμα του οραματιστή, προφήτη-ποιητή: από τα καφενεία των φουτουριστών στα εργοστάσια του προλεταριάτου και την Κόκκινη Πλατεία και από το «Σύννεφο με παντελόνια» στην ελεγειακή «Λενινιάδα».
Έρωτας και Επανάσταση είναι φτιαγμένα για τον Μαγιακόφσκι από το ίδιο πυρωμένο υλικό.

«Ούτε το μέλλον μας ανήκει πια. Μέσα σε μερικές δεκαετίες θα μας αποκαλούν σκληρά “ανθρώπους της περασμένης χιλιετηρίδας”.
Είχαμε μόνο κάποια μαγευτικά τραγούδια που μας μιλούσαν για το μέλλον και ξαφνικά τα τραγούδια αυτά, καθώς βγήκαν έξω από τον δυναμισμό του παρόντος μεταμορφώθηκαν σε συμβάντα της φιλολογικής ιστορίας.
Τώρα που οι τραγουδιστές έχουν σκοτωθεί, που τα τραγούδια έχουν συρθεί στα μουσεία και καρφιτσώθηκαν στο παρελθόν, η σύγχρονη γενιά νιώθει ακόμα πιο ερειπωμένη, πιο εγκαταλειμμένη και πιο χαμένη, αυτή η γενιά που δεν έχει, με την αυθεντικότερη σημασία της λέξης, τον λόγο».
5 Ιουνίου 1930, Roman Jakobson,
«Το πρόβλημα Μαγιακόβσκη.
Μια γενιά που σπατάλησε τους ποιητές της»
(μτφρ. ΡΕΝΑ ΚΟΣΣΕΡΗ, Εκδόσεις Έρασμος, 1982).

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Το αιώνιο, Βλαντίμιρ, σας αρέσει;»
Μια περφόρμανς για τον Μαγιακόφσκι

Δραματουργική επεξεργασία ντοκουμέντων – Σκηνοθεσία: Ευανθία Κουρμούλη
Παίζουν: Πάνος Τζίνος, Δήμητρα Χριστογιαννοπούλου
Μουσική σύνθεση: Νίκη Καραγεώργου – Μαρία Κουρμούλη (μέλη των Transistor)
Φωτογραφίες: Κωστής Δανόπουλος, Πέρσα Αποστολή
Σχεδιασμός αφίσας: Άννα Καρακωνσταντή

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Παραστάσεις: Σάββατο ώρα 21:00,
Κυριακή ώρα 20:30

Από 2 έως 31 Μαρτίου 2019
(2 & 3, 9 & 10, 16 & 17, 23 & 24, 30 & 31 Μαρτίου)

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Χώρος: Οικία Κατακουζηνού
Λ. Βασ. Αμαλίας 4 (5ος όροφος), Πλατεία Συντάγματος, μετρό Σύνταγμα

ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ θέσεων στο mayakovsky.greece@gmail.com και στα τηλέφωνα:
210-2619718 & 6974668124 (ώρες 10:00-12:00 το πρωί και 5:00-7:00 το απόγευμα).

Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων, η κράτηση είναι απαραίτητη.

Η σελίδα της παράστασης στο FB: Το αιώνιο, Βλαντίμιρ, σας αρέσει;

 

Βραδιές «Ποίησης και Ψυχιατρικής» στην οικία Κατακουζηνού

Βραδιές «Ποίησης και Ψυχιατρικής» στην οικία Κατακουζηνού

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019
Ώρα 20.00

Περιορισμένες Θέσεις

(Θα χορηγηθούν δελτία εισόδου στις 7:30)

Λεωφ. Βασ. Αμαλίας 4,
5ος όροφος
Πλατεία Συντάγματος

O Κλάδος Τέχνης της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας αφιερώνει την πρώτη συνάντηση που οργανώνει το 2019 για την ποίηση στους Διθυράμβους του Διονύσου του Γερμανού φιλοσόφου και ποιητή Φρίντριχ Νίτσε.
Πρόκειται για τη λυρική κατάληξη του τελευταίου μέρους του έργου του στο οποίο αντικατοπτρίζεται η διαρκής σημασία της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και τέχνης που διαμόρφωσε καθοριστικά την μοναδική εκφραστική του δύναμη.
Ο Νίτσε απασχόλησε ως διανοητής μία σειρά ψυχιάτρων και ψυχαναλυτών εξαιτίας της καταγραφής και κατανόησης οριακών ψυχικών καταστάσεων πριν αποτελέσουν οι ίδιες αντικείμενο της σύγχρονης επιστημονικής διερεύνησής. Η ανεπανάληπτη διαίσθηση χάρη στην οποία μπορεί και καταδύεται σε δύσκολα προσεγγίσιμες πλευρές του ψυχισμού στηρίζεται πολλές φορές στην ένταση της αλληλεπίδρασης του φιλοσοφικού λόγου με την ελευθερία του ποιητικού.
Ο χειρισμός όλων των δυνατών γλωσσικών εκφάνσεων υπήρξε το μεγάλο επίτευγμα της ιδιοφυίας του.

Η παρουσίαση των Διθυράμβων θα γίνει από τη Χρυσή Γιαννουλάκη, τη Νατάσσα Χασιώτη και τον Νίκο Τζαβάρα.

ALBERT CAMUS: ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Οι θέσεις για την συγκεκριμένη εκδήλωση έχουν εξαντληθεί

Οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και η Οικία Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού

στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων
που διοργανώνονται με αφορμή την έκθεση με τίτλο
Albert Camus: Κρίση και Δημιουργία
που φιλοξενείται στην Οικία Κατακουζηνού

παρουσιάζουν την ομιλία του συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη:

Αλμπέρ Καμύ: Ο άνθρωπος της Μεσογείου

Μαζί του θα είναι και η ηθοποιός Ολγα Νικολαιδου.

Μια μικρή αναφορά για το βιβλίο:

Το Μέλλον του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

θα γίνει από τη μουσειολόγο Σοφία Ε. Πελοποννησίου

Τετάρτη 13/3
στις 20:00
στην Οικία Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού
Λεωφ. Βασ. Άμαλίας 4, Άθήνα
(5ος όροφος)

ALBERT CAMUS: ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Μια εικαστική συνομιλία με τον Albert Camus

Οργάνωση: Ίδρυμα Α.& Λ. Κατακουζηνού & Μικρή Άρκτος

Την επιμέλεια έχει η Ίρις Κρητικού,
ενώ το συντονισμό της έκθεσης από πλευρά του Ιδρύματος
η Σοφία Πελοποννησίου – Βασιλάκου.

Στον διάλογο με τον Αλμπέρ Καμύ, το έργο και τις σκέψεις του συμμετέχουν οι εικαστικοί: Γιάννης Αδαμάκης, Γιώργος Ανδρούτσος, Άγγελος Αντωνόπουλος, Μάριος Βουτσινάς, Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου, Φραγκίσκος Δουκάκης,
Νίκος Κρανάκης, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Τάσος Μαντζαβίνος, Γεύσω Παπαδάκη, Αριάδνη Περράκη, Στέλιος Πετρουλάκης, Γιώργος Σαλταφέρος,
Ελεονώρα Σταθοπούλου, Στέφανος Σουβατζόγλου, Αντώνης Στάβερης,
Μαρίνα Στελλάτου, Κατερίνα Τσεμπελή, Βιργινία Φιλιππούση,
Γιώργος Φλωράκης, Γιώργος Χαδούλης & Γιώργος Χουλιαράς.

***
Η έκθεση «Albert Camus: Κρίση και Δημιουργία» αποτελεί μια εξομολογητική συνάντηση φίλων εικαστικών στο σαλόνι του Άγγελου και της Λητώς
τον Δεκέμβριο του 2018, με αφορμή το ταξίδι του Καμύ στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1955 και την ομιλία του για την Ευρώπη και τον Πολιτισμό της.

 

Ο Albert Camus με τη Λητώ Κατακουζηνού και τον Roger Milliex

Στις 28 Απριλίου του 1955, ο Αλμπέρ Καμύ, προσκεκλημένος στην Αθήνα από τον Άγγελο Κατακουζηνό από τη θέση του Προέδρου της Ελληνογαλλικής Πνευματικής Ένωσης, ήταν το κεντρικό πρόσωπο μιας στρογγυλής τράπεζας με γόνιμη ανταλλαγή σκέψεων και απόψεων και επίκεντρο το μέλλον του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Συμμετείχαν, μεταξύ άλλων οι: Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ευάγγελος Παπανούτσος, Φαίδων Βεγλερής, Γιώργος Θεοτοκάς, Νικόλαος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ενώ προέδρευε ο Άγγελος Κατακουζηνός.
Η συζήτηση αυτή, καταγραμμένη από το μαγνητόφωνο του Ανδρέα Εμπειρίκου,  αποτελεί πλέον με τη φροντίδα της Σοφίας Πελοποννησίου-Βασιλάκου μια αυτοτελή έκδοση  “Το μέλλον του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού” με περιεχόμενο εξαιρετικά επίκαιρο.

Η βαθιά προσήλωση του Αλμπέρ Καμύ στις αξίες του ανθρωπισμού, η άσβεστη επιθυμία του για αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, ελευθερία και ευτυχία των ταπεινών και αδύναμων, συνδέεται με αυτό που ο ίδιος θεωρεί πεμπτουσία του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Για να πετύχει ο τελευταίος, σύμφωνα με τον Καμύ «χρειάζεται να εκλείψει η μισαλλοδοξία και η «ελευθερία του ενός» να τελειώνει «εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου».

Πέντε μόλις χρόνια από τον θάνατό του, ο συναρπαστικός συγγραφέας του «Ξένου», της «Πανούκλας», του «Μύθου του Σίσυφου», της «Πτώσης», της «Κατάστασης Πολιορκίας», του «Επαναστατημένου ανθρώπου» και τόσων ακόμη σπουδαίων έργων που ανασκάπτουν τον εσώτατο πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, της ανθρώπινης κουκίδας τον μεγάλο χάρτη του άγνωστου σύμπαντος, έφτασε στην Ελλάδα για να κουβεντιάσει με έναν κύκλο διανοουμένων συντεταγμένων με πρωτοβουλία του Άγγελου Κατακουζηνού το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο της εποχής του, την «ενδεχόμενη αυτοκτονία της Ευρώπης, θέτοντας το ερώτημα για το αν η μοναδική επιτυχία του δυτικού πολιτισμού, ως προς την επιστημονική του όψη, δεν είναι εν μέρει υπεύθυνη και για τη μοναδική ηθική αποτυχία αυτού του πολιτισμού. Παρατηρώντας ακόμη ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η προσαρμογή του ανθρώπινου μυαλού στις νέες και ραγδαίες πραγματικότητες καθώς και η διάσταση ανάμεσα στο βίωμα και την κατανόηση και αφομοίωσή του.
Περιγράφοντας τη Δύση και την Ανατολή με βάση τις κυρίαρχες έννοιες που τις διέπουν: ελευθερία και δικαίωμα από τη μια, δικαιοσύνη και υποχρέωση από την άλλη. Θέτοντας έτσι την Ευρώπη, την ενωμένη Ευρώπη που προοιωνίζεται  και ο Γιώργος Θεοτοκάς, υπεράνω αυτών των διχασμών.

 

Pericles’s Funeral Oration

28th of February, 7:30 pm

“It is true that we are called a democracy, for the administration is in the hands of the many and not of the few”

The Katakouzenos House Museum hosts a unique event on the 28th of February that will give the English speaking audience the opportunity to explore one of the greatest political speeches in history/

The successful staging of Pericles’s Funeral Oration, translated in Modern Greek by Eleftherios Venizelos and  directed by Dimos Avdeliodis at the Katakouzenos House Museum,  under the auspices of the Ministry of Culture, has captured the attention of the audience, making its own mark in  the cultural life of Athens since January 2018, while continuing successfully for the next season/

Pericles’s Funeral Oration, a true rhetorical masterpiece that has  deeply influenced western culture as a hymn for democracy,  will now be presented in English both as a staged performance and as the main subject of a lecture

Leonee Ormond, Professor Emerita of Victorian Studies, King’s College, London,  will speak about
‘Victorian Responses to Pericles’s “Funeral Oration” while Ioanna Spanou will perform the Funeral Oration translated by Benjamin Jowett.

We will be honoured to be joined by Lily Venizelos who will speak about the enduring power of El. Venizelos’ work.

Details of the event

What: Pericles’s Funeral Oration, translated by Benjamin Jowett, directed by Dimos Avdeliodis and performed by Ioanna Spanou

‘Victorian Responses to Pericles’s “Funeral Oration”
Leonee Ormond, Professor Emerita of Victorian Studies, King’s College, London

Where: Katakouzenos Museum, 4, Vas. Amalias avenue, Syntagma square

When: 28th of February, 7:30 pm
The museum’s doors will open at 7:15pm
Free entry
For reservations: info@katakouzenos.gr

Short bio of Benjamin Jowett (1817–93)
He was one of the legendary figures of late Victorian Oxford,  a professor of Greek from 1855 and master of Balliol College from 1870.  A Broad Churchman in the tradition of T. Arnold, he outraged the Tractarians with the common sense of his Epistles of Paul (1855), came near to being charged with heresy before the vice‐chancellor because of his  contribution to Essays and Reviews (1860), and was successful in promoting the Act abolishing religious tests for university degrees (1871).
His translations of Plato (1871), Thucydides (1881), and Aristotle’s Poetics (1885),  criticised by scholars, charmed the public.
Reference source: The Concise Oxford Companion to English Literature

The Text
Pericles’s Funeral Oration 
Most of those who have spoken here before me have commended the lawgiver who added this oration to our other funeral customs. It seemed to them a worthy thing that such an honor should be given at their burial to the dead who have fallen on the field of battle. But I should have preferred that, when men’s deeds have been brave, they should be honored in deed only, and with such an honor as this public funeral, which you are now witnessing. Then the reputation of many would not have been imperiled on the eloquence or want of eloquence of one, and their virtues believed or not as he spoke well or ill. For it is difficult to say neither too little nor too much; and even moderation is apt not to give the impression of truthfulness. The friend of the dead who knows the facts is likely to think that the words of the speaker fall short of his knowledge and of his wishes; another who is not so well informed, when he hears of anything which surpasses his own powers, will be envious and will suspect exaggeration. Mankind are tolerant of the praises of others so long as each hearer thinks that he can do as well or nearly as well himself, but, when the speaker rises above him, jealousy is aroused and he begins to be incredulous. However, since our ancestors have set the seal of their approval upon the practice, I must obey, and to the utmost of my power shall endeavor to satisfy the wishes and beliefs of all who hear me.

I will speak first of our ancestors, for it is right and seemly that now, when we are lamenting the dead, a tribute should be paid to their memory. There has never been a time when they did not inhabit this land, which by their valor they will have handed down from generation to generation, and we have received from them a free state. But if they were worthy of praise, still more were our fathers, who added to their inheritance, and after many a struggle transmitted to us their sons this great empire. And we ourselves assembled here today, who are still most of us in the vigor of life, have carried the work of improvement further, and have richly endowed our city with all things, so that she is sufficient for herself both in peace and war. Of the military exploits by which our various possessions were acquired, or of the energy with which we or our fathers drove back the tide of war, Hellenic or Barbarian, I will not speak; for the tale would be long and is familiar to you. But before I praise the dead, I should like to point out by what principles of action we rose ~ to power, and under what institutions and through what manner of life our
empire became great. For I conceive that such thoughts are not unsuited to the occasion, and that
this numerous assembly of citizens and strangers may profitably listen to them.

Our form of government does not enter into rivalry with the institutions of others. Our government does not copy our neighbors’, but is an example to them. It is true that we are called a democracy, for the administration is in the hands of the many and not of the few. But while there exists equal justice to all and alike in their private disputes, the claim of excellence is also recognized; and when a citizen is in any way distinguished, he is preferred to the public service, not as a matter of privilege, but as the reward of merit. Neither is poverty an obstacle, but a man may benefit his country whatever the obscurity of his condition. There is no exclusiveness in our public life, and in our private business we are not suspicious of one another, nor angry with our neighbor if he does what he likes; we do not put on sour looks at him which, though harmless, are not pleasant. While we are thus unconstrained in our private business, a spirit of reverence pervades our public acts; we are prevented from doing wrong by respect for the authorities and for the laws, having a particular regard to those which are ordained for the protection of the injured as well as those unwritten laws which bring upon the transgressor of them the reprobation of the general sentiment.

And we have not forgotten to provide for our weary spirits many relaxations from toil; we have regular games and sacrifices throughout the year; our homes are beautiful and elegant; and the delight which we daily feel in all these things helps to banish sorrow. Because of the greatness of our city the fruits of the whole earth flow in upon us; so that we enjoy the goods of other countries as freely as our own.

Then, again, our military training is in many respects superior to that of our adversaries. Our city is thrown open to the world, though and we never expel a foreigner and prevent him from seeing or learning anything of which the secret if revealed to an enemy might profit him. We rely not upon management or trickery, but upon our own hearts and hands. And in the matter of education, whereas they from early youth are always undergoing laborious exercises which are to make them brave, we live at ease, and yet are equally ready to face the perils which they face. And here is the proof: The Lacedaemonians come into Athenian territory not by themselves, but with their whole confederacy following; we go alone into a neighbor’s country; and although our opponents are fighting for their homes and we on a foreign soil, we have seldom any difficulty in overcoming them. Our enemies have never yet felt our united strength, the care of a navy divides our attention, and on land we are obliged to send our own citizens everywhere. But they, if they meet and defeat a part of our army, are as proud as if they had routed us all, and when defeated they pretend to have been vanquished by us all.

If then we prefer to meet danger with a light heart but without laborious training, and with a courage which is gained by habit and not enforced by law, are we not greatly the better for it? Since we do not anticipate the pain, although, when the hour comes, we can be as brave as those who never allow themselves to rest; thus our city is equally admirable in peace and in war. For we are lovers of the beautiful in our tastes and our strength lies, in our opinion, not in deliberation and discussion, but that knowledge which is gained by discussion preparatory to action. For we have a peculiar power of thinking before we act, and of acting, too, whereas other men are courageous from ignorance but hesitate upon reflection. And they are surely to be esteemed the bravest spirits who, having the clearest sense both of the pains and pleasures of life, do not on that account shrink from danger. In doing good, again, we are unlike others; we make our friends by conferring, not by receiving favors. Now he who confers a favor is the firmer friend, because he would rather by kindness keep alive the memory of an obligation; but the recipient is colder in his feelings, because he knows that in requiting another’s generosity he will not be winning gratitude but only paying a debt. We alone do good to our neighbors not upon a calculation of interest, but in the confidence of freedom and in a frank and fearless spirit. To sum up: I say that Athens is the school of Hellas, and that the individual Athenian in his own person seems to have the power of adapting himself to the most varied forms of action with the utmost versatility and grace. This is no passing and idle word, but truth and fact; and the assertion is verified by the position to which these qualities have raised the state. For in the hour of trial Athens alone among her contemporaries is superior to the report of her. No enemy who comes against her is indignant at the reverses which he sustains at the hands of such a city; no subject complains that his masters are unworthy of him. And we shall assuredly not be without witnesses; there are mighty monuments of our power which will make us the wonder of this and of succeeding ages; we shall not need the praises of Homer or of any other panegyrist whose poetry may please for the moment, although his representation of the facts will not bear the light of day. For we have compelled every land and every sea to open a path for our valor, and have everywhere planted eternal memorials of our friendship and of our enmity. Such is the city for whose sake these men nobly fought and died; they could not bear the thought that she might be taken from them; and every one of us who survive should gladly toil on her behalf.

I have dwelt upon the greatness of Athens because I want to show you that we are contending for a higher prize than those who enjoy none of these privileges, and to establish by manifest proof the merit of these men whom I am now commemorating. Their loftiest praise has been already spoken. For in magnifying the city I have magnified them, and men like them whose virtues made her glorious. And of how few Hellenes can it be said as of them, that their deeds when weighed in the balance have been found equal to their fame! I believe that a death such as theirs has been the true measure of a man’s worth; it may be the first revelation of his virtues, but is at any rate their final seal. For even those who come short in other ways may justly plead the valor with which they have fought for their country; they have blotted out the evil with the good, and have benefited the state more by their public services than they have injured her by their private actions. None of these men were enervated by wealth or hesitated to resign the pleasures of life; none of them put off the evil day in the hope, natural to poverty, that a man, though poor, may one day become rich. But, deeming that the punishment of their enemies was sweeter than any of these things, and that they could fall in no nobler cause, they determined at the hazard of their lives to be honorably avenged, and to leave the rest. They resigned to hope their unknown chance of happiness; but in the face of death they resolved to rely upon themselves alone. And when the moment came they were minded to resist and suffer, rather than to fly and save their lives; they ran away from the word of dishonor, but on the battlefield their feet stood fast, and in an instant, at the height of their fortune, they passed away from the scene, not of their fear, but of their glory.

Such was the end of these men; they were worthy of Athens, and the living need not desire to have a more heroic spirit, although they may pray for a less fatal issue. The value of such a spirit is not to be expressed in words. Any one can discourse to you for ever about the advantages of a brave defense, which you know already. But instead of listening to him I would have you day by day fix your eyes upon the greatness of Athens, until you become filled with the love of her; and when you are impressed by the spectacle of her glory, reflect that this empire has been acquired by men who knew their duty and had the courage to do it, who in the hour of conflict had the fear of dishonor always present to them, and who, if ever they failed in an enterprise, would not allow their virtues to be lost to their country, but freely gave their lives to her as the fairest offering which they could present at her feast. The sacrifice which they collectively made was individually repaid to them; for they received again each one for himself a praise which grows not old, and the noblest of all tombs, I speak not of that in which their remains are laid, but of that in which their glory survives, and is proclaimed always and on every fitting occasion both in word and deed. For the whole earth is the tomb of famous men; not only are they commemorated by columns and inscriptions in their own country, but in foreign lands there dwells also an unwritten memorial of them, graven not on stone but in the hearts of men. Make them your examples, and, esteeming courage to be freedom and freedom to be happiness, do not weigh too nicely the perils of war. The unfortunate who has no hope of a change for the better has less reason to throw away his life than the prosperous who, if he survive, is always liable to a change for the worse, and to whom any accidental fall makes the most serious difference. To a man of spirit, cowardice and disaster coming together are far more bitter than death striking him unperceived at a time when he is full of courage and animated by the general hope.

Wherefore I do not now pity the parents of the dead who stand here; I would rather comfort them. You know that your dead have passed away amid manifold vicissitudes; and that they may be deemed fortunate who have gained their utmost honor, whether an honorable death like theirs, or an honorable sorrow like yours, and whose share of happiness has been so ordered that the term of their happiness is likewise the term of their life. I know how hard it is to make you feel this, when the good fortune of others will too often remind you of the gladness which once lightened your hearts. And sorrow is felt at the want of those blessings, not which a man never knew, but which were a part of his life before they were taken from him. Some of you are of an age at which they may hope to have other children, and they ought to bear their sorrow better; not only will the children who may hereafter be born make them forget their own lost ones, but the city will be doubly a gainer. She will not be left desolate, and she will be safer. For a man’s counsel cannot have equal weight or worth, when he alone has no children to risk in the general danger. To those of you who have passed their prime, I say: “Congratulate yourselves that you have been happy during the greater part of your days; remember that your life of sorrow will not last long, and be comforted by the glory of those who are gone. For the love of honor alone is ever young, and not riches, as some say, but honor is the delight of men when they are old and useless.

To you who are the sons and brothers of the departed, I see that the struggle to emulate them will be an arduous one. For all men praise the dead, and, however preeminent your virtue may be, I do not say even to approach them, and avoid living their rivals and detractors, but when a man is out of the way, the honor and goodwill which he receives is unalloyed. And, if I am to speak of womanly virtues to those of you who will henceforth be widows, let me sum them up in one short admonition: To a woman not to show more weakness than is natural to her sex is a great glory, and not to be talked about for good or for evil among men.

I have paid the required tribute, in obedience to the law, making use of such fitting words as I had. The tribute of deeds has been paid in part; for the dead have them in deeds, and it remains only that their children should be maintained at the public charge until they are grown up: this is the solid prize with which, as with a garland, Athens crowns her sons living and dead, after a struggle like theirs. For where the rewards of virtue are greatest, there the noblest citizens are enlisted in the service of the state. And now, when you have duly lamented, every one his own dead, you may depart.

The History of the Peloponnesian War, by Thuycdides
Translated by Benjamin Jowett, 1881

Ρεσιτάλ πιάνου της Κατερίνας Κωνσταντούρου

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019
Ώρα 20:30

Τα έργα του προγράμματος καλύπτουν χρονολογικά μια μεγάλη περίοδο, αλλά και υφολογικά ανήκουν σε διαφορετικά ρεύματα: Μία από τις αριστουργηματικές τελευταίες σονάτες για πιάνο του Μπετόβεν, ένα από τα αινιγματικά κομμάτια του ύστερου Λιστ, μουσικές επηρεασμένες από την τζαζ του Μεσοπολέμου και δύο στοχαστικές μινιατούρες του Λουτσιάνο Μπέριο.

Πρόγραμμα

Franz Liszt Trübe – Wolken/Nuages gris (1881)
Luciano Berio – Brin (1990)
Ludwig van Beethoven – Σονάτα αρ. 31, op. 110 (1821)

***

Ιgor Stravinsky – Piano-Rag-music (1919)
Luciano Berio – Erdenklavier (Pastorale) (1969)
Aaron Copland – Piano Variations (1930)
Mauricio Kagel – MM 51 (1976)

 

Για κρατήσεις: info@katakouzenos.gr

Οικία Κατακουζηνού
Λεωφ. Βασ. Αμαλίας 4
5ος  όροφος
Πλατεία Συντάγματος

Βιογραφικό σημείωμα

Η πιανίστα Κατερίνα Κωνσταντούρου επικεντρώνεται στον 20ό αιώνα  και στη μουσική του σήμερα. Στις συναυλίες της σταθερά παρουσιάζει και άγνωστα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου καθώς και έργα Ελλήνων συνθετών. Πέρα από τη σολιστική της δραστηριότητα συμπράττει με διάφορα σύνολα μουσικής δωματίου. Οι συνεργασίες της περιλαμβάνουν το Utrechts Blazers Ensemble,  το Nieuw Ensemble, το Ensemble Looptail, το Emanon Ensemble  και εκτείνονται επίσης στον χώρο της αυτοσχεδιαστικής μουσικής και σε παραστάσεις όπου η μουσική συνδιαλέγεται με τον χορό και το θέατρο.

Ιδιαίτερη σημασία έχει για την Κατερίνα η συνεργασία της τόσο με νέους συνθέτες  όσο και προηγούμενης γενιάς, όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Γιώργος Απέργης. Έργα γι’ αυτήν έχουν γραφτεί από τους Νίκο Ιωακείμ, Μιχάλη Παρασκάκη, Frank Nuyts, Miranda Driessen και Katarzyna Szwed.

Είναι ιδρυτικό μέλος του ΤΕΤΤΤΙΞ, ενός συνόλου σύγχρονης μουσικής  και μουσικού θεάτρου που ξεκίνησε το 2017. Έχει δώσει συναυλίες στην Ελλάδα, την Ολλανδία, το Βέλγιο,  την Ισπανία και την Αγγλία.  Τον Νοέμβριο του 2016 της απονεμήθηκε  το βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών σε νέο/πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη.

Πήρε το δίπλωμά της στο Εθνικό Ωδείο με τον Ίγκορ Ταρασάνσκι και Master’s  με τον Martyn van den Hoek στο Κονσερβατόριο της Ουτρέχτης,  όπου έζησε από το 2004 έως το 2017.
Η Κατερίνα είναι επίσης απόφοιτος  του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών  κι έχει εργαστεί ως δασκάλα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

http://www.katerinakonstantourou.com

 

«Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι» του Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν

Ένας μονόλογος για παιδιά.
Από 3 Φεβρουαρίου 2019 - 21 Απριλίου 2019 κάθε Κυριακή στις 12.00 μ.μ

Η παράσταση απευθύνεται σε παιδιά 4 έως 7 ετών διαρκεί 40 λεπτά & μετά την παράσταση ακολουθεί θεατρικό παιχνίδι διάρκειας 30 λεπτών. Τα παιδιά συνοδεύονται από κάποιον δικό τους άνθρωπο.

Από 3 Φεβρουαρίου 2019 – 21 Απριλίου 2019 κάθε Κυριακή στις 12.00 μ.μ.

Το «Θέατρο ΡΕΤΡΟ» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά στην Οικία Κατακουζηνού τη βραβευμένη θεατρική παράσταση για παιδιά «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι»

Πληροφορίες παράστασης:

Οικία Κατακουζηνού
Διεύθυνση: Βασ. Αμαλίας 4, 105 57,
Αθήνα (5ος όροφος)
(πλησίον μετρό Σύνταγμα)

Ημερομηνίες:
3 & 10 & 17 & 24 Φεβρουαρίου 2019
3 & 10 & 17 & 24 Μαρτίου 2019
7 & 14 & 21 Απριλίου 2019

Απαραίτητη η τηλεφωνική κράτηση θέσεων
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 21 1010 4750 & 6983 434 636
E.mail: info@theatroretro.eu

 

Ο χώρος θα ανοίγει για το κοινό στις 11:45

_________________________

Η υπόθεση του έργου
Μια φορά και έναν καιρό ένας πρίγκιπας ήθελε να παντρευτεί μια πριγκίπισσα. Γύρισε όλη τη γη αλλά δεν την βρήκε πουθένα και επέστρεψε στο παλάτι του. Ένα βράδυ με τρομερή καταιγίδα χτύπησε το κουδούνι του παλατιού. Η υπηρέτρια άνοιξε & αντίκρυσε μία βρεγμένη κοπέλα!
Την οδήγησε στη Βασίλισσα, στην οποία η κοπέλα ισχυρίστηκε πως είναι πριγκίπισσα.
Η Βασίλισσα για να μάθει την καταγωγή της, έδωσε εντολή η κοπέλα να κοιμηθεί σε κρεβάτι με 20 στρώματα και από κάτω να τοποθετηθεί ένα μπιζέλι.
Το επόμενο πρωί η Βασίλισσα & ο πρίγκιπας την ρώτησαν: “Πως κοιμήθηκες;”
Η απάντηση της κοπέλας αποκαλύπτεται επί σκηνής!

Λίγα λόγια για την παράσταση
Το θεατρικό κείμενο του έργου “Η πριγκίπισσα & το μπιζέλι” είναι γραμμένο σε ποιητικό λόγο.
Η παράσταση δημιουργήθηκε για μία ηθοποιό – αφηγήτρια, η οποία εναλλάσσει το ρόλο του αφηγητή με τους διαφορετικούς ρόλους του παραμυθιού, αλλάζοντας αξεσουάρ με φρενήρη ρυθμό.
Παράλληλα με απλά σκηνικά αντικείμενα δημιουργεί όλους τους διαφορετικούς χώρους & τις ατμόσφαιρες του παραμυθιού.

Το έργο ‘Η Πριγκίπισσα & το μπιζέλι’ χωράει κυριολεκτικά σε μία extra large βαλίτσα, έτσι ώστε να έχει τη δυνατότητα να μεταφέρεται παντού και κατ‘ επέκταση εκφράζει την πεποίθηση μας, ότι με απλά μέσα μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί φτιάχνοντας ένα θέαμα που διακρίνεται από ποιότητα και ευαισθησία.

Έχει παρουσιαστεί σε χώρους όπως: “Μικρό Θέατρο Τζένη-Τσαγκαράδα-Πήλιο”, “Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν. & Σ. Τσαλαπάτα”, “Μουσείο Μετάξης”.
Έχει λάβει το 3ο βραβείο στην 81η ΔΕΘ & έπαινο συμμετοχής στο ‘Ι.P.F.F’.

Συντελεστές παράστασης:
Διασκευή κειμένου & Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Κυραγιάννη & Αγγελική Φράγκου
Κατασκευή κούκλας & κόμμωση: Βάλια Παπακωνσταντίνου
Κοστούμια: Βιβέτα Στρατηγού
Διδασκαλία κούκλας : Εμμανουέλα Καποκάκη
Υποκριτική-Coaching: Αιμίλιος Αλεξανδρής
Γραφιστικά: Σπυριδούλα Αρταβάνη
Σκηνοθεσία trailer: Γιάννης Πόθος
Φωτογράφιση: Παύλος Μαυρίδης
Μετάφραση στα Αγγλικά: Ελένη Καζαντζίδου & Μιχάλης Κουλουρίδης
Οργάνωση παραγωγής: Θηρεσία Θεοδώρου
Ερμηνεύει η: Αγγελική Φράγκου
Φωνή “μαμάς”: Μαργαρίτα Κυραγιάννη
Φωνή “Βασίλισσας”: Ελένη Κασσίου
Φωνή “Πρίγκιπα”: Αχιλλέας Παπαγεωργίου

Παραγωγή: Θέατρο ΡΕΤΡΟ

http://www.theatroretro.eu

Facebook page: Θέατρο ΡΕΤΡΟ