Φωτογραφικές ιστορίες

Ο Luiz Veloso μιλάει για τις φωτογραφίες της έκθεσής του στην οικία Κατακουζηνού.

 

Luiz Veloso, I will remember you
Luiz Veloso, I will remember you

Η μπλε φωτογραφία τραβήχτηκε από το Λυκαβηττό με θέα την Αθήνα. Ο τίτλος “Θα σε θυμάμαι” αναφέρεται στις αναμνήσεις μας που τείνουν να ξεθωριάζουν με το πέρασμα του χρόνου καθώς όλα ανακατεύονται μέσα στο μυαλό μας. Εκείνη η ανοιχτή μπλέ απόχρωση όμως,  που μοιάζει να αιωρείται επάνω από το τοπίο, βρίσκεται εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι στην πραγματικότητα οι αναμνήσεις θα διαρκέσουν παντοτινά. Θεωρώ αυτή την εικόνα ως ένα φόρο τιμής στην Αθήνα  και ταυτόχρονα μια δυνατή υπενθύμιση των υπέροχων στιγμών που έζησα εκεί.*

*απόσπασμα από αναφορά του Luiz Veloso στην εικονιζόμενη φωτογραφία

Luiz Veloso – “Έλλειψη”

Έκθεση του βραζιλιάνου φωτογράφου Luiz Veloso στην οικία Κατακουζηνου.

Ο Luiz Veloso πραγματοποιεί μια μεγάλη περιοδεία στις Μητροπόλεις του κόσμου ενώ αποπειράται να αποτυπώσει τους πυρήνες τους, τα βασικά δομικά τους στοιχεία, την ταυτότητά τους, σε λήψεις μακρινές, πανοραμικές, τέτοιες ώστε να αναδεικνύουν το αδιόρατο στον θεατή και επισκέπτη τους θέτοντάς του παράλληλα το ερώτημα της δικής του πιθανής τοποθέτησης στο αστικό τοπίο μιας σταθερής ή ασταθούς καθημερινότητας. Οι φωτογραφίες του Luiz Veloso δικαιολογούν την θέση που πρωτοεντοπίζουμε στην Παλατινή Ανθολογία σύμφωνα με την οποία «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή»[1]. Αυτήν την σκηνή στην οποία ανεβαίνουμε όλοι με την ανάθεση να συγγράψουμε, να ερμηνεύσουμε και να εκτελέσουμε το κείμενο της ζωής μας, κείμενο που εκτός των άλλων μας υπαγορεύει τις προϋποθέσεις του χαρακτήρα που επιλέγουμε κατά περίπτωση, ο Luiz Veloso την φωτίζει από όλες τις δυνατές απόψεις παρέχοντάς μας τη δυνατότητα να αναλάβουμε την ευθύνη του χαρακτήρα που θέλουμε, μπορούμε, αντέχουμε να υπερασπίσουμε.

 

Luiz-Veloso-EllipsisΗ έκθεση “ΕΛΛΕΙΨΗ ” θα παρουσιαστεί από την Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016 έως την 10 Ιουλίου 2016.

Εγκαίνια έκθεσης: Τετάρτη 22 Ιουνίου, 20:00
Πέμπτη 23 & 30 Ιουνίου και 7 Ιουλίου 17:00-19:00
Τετάρτη 29 Ιουνίου & 6 Ιουλίου 17:00-19:00
Σάββατο και Κυριακή 25-26 Ιουνίου 12:00-15:00
Σάββατο και Κυριακή 2-3 & 9-10 Ιουλίου 12:00-15:00

Καπνός, αέρας, μουσική, ανοιχτά παράθυρα: Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι
της Σοφίας Τσούρτη, Επικοινωνιολόγου

O Λούι Βελόζο προσγειώθηκε στην πόλη της Αθήνας μετά από μια εκτεταμένη περίοδο συνεχούς κίνησης: Σάο Πάολο, Άμστερνταμ, Γενεύη, Άμστερνταμ, Αθήνα . Ανάμεσα σε αυτές τις στάσεις κατεγράφησαν πολλές, εκατοντάδες λήψεις, λήψεις δρόμων, κεντρικών αρτηριών, αστικών τοπίων , συνοικισμών . Μακρινές, πανοραμικές λήψεις σε τοπία που ο άνθρωπος ενυπάρχει μόνο ως υποψία, ως μνήμη. Κι ωστόσο ο Λούι Βελόζο δεν ενδιαφέρεται για την αρχιτεκτονική ή τη ρυμοτομία της πόλης όσο για την μνήμη των ανθρώπων, την ανάμνηση του πλήθους. Εκεί που αναδεικνύονται οι διαδρομές των ανθρώπων, οι καθημερινές πορείες τους, οι περιπλανήσεις ή ο περίπατός τους, τα μικρά και μεγάλα ταξίδια τους, ο Λούι Βελόζο βλέπει την ομορφιά αυτής της ζωντανής ενότητας που διαμορφώνει ο δεσμός του τοπίου με την συλλογική εμπειρία.
(Διότι) ο δημιουργός δεν φοβάται να χαθεί , δεν φοβάται το ενδεχόμενο να αφανιστεί μέσα στο πλήθος. Όταν κανείς έχει επίγνωση της ταυτότητάς του, των επιδιώξεών του του τρόπου με τον οποίον επιθυμεί να σχετίζεται, δεν κινδυνεύει από τον θόρυβο, ούτε από τον συνωστισμό. Ο έχων επίγνωση εαυτού μπορεί να ρισκάρει ακόμα και μια βουτιά σε ανθρωποθάλασσα , ειδικά όταν βιώνει την πόλη σαν δυνητικό συναυλιακό χώρο.

Luiz Veloso, I will remember you
Luiz Veloso, I will remember you

Ο Λούι Βελόζο βλέπει τα αδιόρατα και φωτογραφίζει πυκνοκατοικημένες περιοχές σα να πρόκειται για το σκηνικό κινηματογραφικής υπερπαραγωγής.
Δεν του χρειάζεται μια επιτηδευμένη σκηνογραφική προσέγγιση για να αισθανθεί οικεία, εμβάλλεται στο χώρο έτσι κι αλλιώς με την ικανότητα να νιώθει την ομορφιά της ανωνυμίας, της ελευθερίας κίνησης , την ομορφιά του να κυλά κανείς σαν υγρό στοιχείο ανάμεσα σε ανθρώπους, κτίρια και βιομηχανικούς ήχους.

Στα έργα του Λούι Βελόζο διακρίνει κανείς με δυσκολία την καταγωγική περιοχή των οντοτήτων. Άνθρωποι, κτίρια , δρόμοι και ουρανός γίνονται μια ουσία, μία απόχρωση του αποτυπώματος της συλλογικής μνήμης. Όμοια με τις προηγούμενες δουλειές του (opertus) που οι μαύρες ζώνες θα μπορούσαν να είναι είτε μεταξωτά πανιά είτε κενός χώρος, στην σειρά «….» τα σημάδια που βλέπουμε μέσα από τις λήψεις του θα μπορούσαν να είναι τα σπίτια, οι άνθρωποι, ο δημόσιος χώρος ή μια σύνθεση με lego που κάνει ένα μικρό παιδί για να αναπαραστήσει όλα τα παραπάνω, Ο Λούι Βελόζο διάλεξε να μη φοβάται ούτε καν την παρερμηνεία. Απέναντι στις ερμηνευτικές βεβαιότητες ενός κόσμου που κουβαλά τα αναλυτικά εργαλεία του σαν μηχανισμούς passe partout για την λύση πάσης φύσεως προβλημάτων, ο ίδιος προτάσσει τις χαραμάδες, τα κενά, τα σημεία που είτε ένα ανθρώπινο σώμα είτε ο κορμός μιας πόλης χάσκει, τα παράθυρα μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να ξεφύγει σαν καπνός.

Μόνο έτσι,σαν καπνός,αέρας και μουσική μπορεί κανείς να αντέξει αυτήν την εποχή που η γλώσσα έχει χρεοκοπήσει, ο λόγος έχει εξαντλήσει τα όριά του, οι χειρονομίες δεν αναγνωρίζονται πάντα, και το μόνο ταξίδι που μπορεί να πραγματοποιηθεί με ασφάλεια είναι αυτό στον βυθό μιας εικόνας. Ο Λούι Βελόζο όμως δεν έχει ανάγκη καμία εγγύηση για κανένα δίχτυ ασφάλειας , απολαμβάνει με την κάμερα ανά χείρας την χαρά του να γίνεσαι «κανένας» ή «τίποτα». Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίον δεν φοβάται ούτε το εκτυφλωτικό φως ούτε το σκοτάδι. Τόσο η αποκάλυψη όσο και η συγκάλυψη έχουν σημασία για όποιον αναμένει από το βλέμμα του άλλου να υπάρξει. Κι ο Λούι Βελόζο δεν είναι το μοντέλο κανενός. Ακόμα κι αν εκατομμύρια γίγαντες έλθουν και ισοπεδώσουν την πόλη, θα έχει προλάβει να διαφύγει. Αλλιώς θα έχει προλάβει να δει ότι στην πραγματικότητα οι γίγαντες είναι ανεμόμυλοι, δίχως να πληγώσει τα ζωτικά ψεύδη των αθώων. Καπνός, αέρας, μουσική κι ανοιχτά παράθυρα, αντίδοτο σε έναν κόσμο που εξαντλεί τις δυνάμεις του προσπαθώντας να βρει τον μυστικό συνδυασμό και να ανοίξει μια κλειστή πόρτα.

Ρεσιτάλ κιθάρας – φωνής

Ο Αλέξανδρος Θεοχάρης (κιθάρα) και η Ελίνα Κανελλοπούλου (φωνητικά) στο σαλόνι της Οικίας Κατακουζηνού.