Μιαν βολάν, ήτον μάτια μου έναν καράβιν… και ερμάτωσε και πήγαινεν και πήγαινεν και ‘πιασε εις έναν τόπον μακρινόν και ξένον. Απής ερίξαν την άγκυραν, ανοίξαν τ’αμπάρια και ξεφόρτωσεν και το φορτίον δεν ήτον ούτε μάλαμα, ούτ΄ασήμι, μήδ’άλλο τίποτις, μοναχά ήτον παραμύθια….
Τα χιώτικα παραμύθια γεννήθηκαν σαν όλα τα παραμύθια του κόσμου για να μας ταξιδεύουν. Έτσι, σε τούτο το καράβι μπαρκάρει κόσμος και κοσμάκης: Μια παμπόνηρη Αλεπού και ένας άπληστος τσοπάνης, δυο πεντάμορφα παιδιά, ο Ήλιος και το Φεγγάρι, ένα Πετειναράκι που ‘χει όλες τις απαντήσεις στα προβλήματα, μια γεραγίδα και το γεραγιδάκι της… Βάζουν όμως και οι διάβολοι την ουρά τους… όμως για καλό, και όλα τελειώνουν πάντα με έναν γάμο.
Θα μας καλέσουν άραγε και εμάς, να φάμε, να πιούμε και νηστικοί να κοιμηθούμε…
Συμμετέχουν:
Ανεζούλα Κατσιμπίρη
Ελένη Σδούγκου
Kρατήσεις στο info@katakouzenos.gr
Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια. Όταν ήμουν παιδί, άκουγα τη γιαγιά μου να αφηγείται χιώτικα παραμύθια, θρύλους και δοξασίες αλλά και τοπικά ανέκδοτα. Όλα αυτά σε συνέχειες για να διατηρείται ζωντανό το ενδιαφέρον μας. Ιστορίες μας έλεγε και ο πατέρας μου, από τα ταξίδια του γύρω από τον κόσμο ως μηχανικός του εμπορικού ναυτικού.Όταν απέκτησα την κόρη μου, επιδόθηκα με ζήλο στην ανάγνωση
παραμυθιών αλλά και στην αφήγηση των παραμυθιών που θυμόμουν από τα παιδικά μου χρόνια.
Άκουσα για πρώτη φορά για την Σχολή Άφηγηματικής Τέχνης του
Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών το 2009 από μια φίλη που φοιτούσε εκεί και μερικά χρόνια αργότερα,
αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Είναι νομίζω μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου καθώς αποτέλεσε το εισιτήριο μου για ένα ατελείωτο ταξίδι στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών και ταυτόχρονα μια πορεία εξερεύνησης των απεριόριστων δυνατοτήτων της
αφήγησης και του προφορικού λόγου.
